Στις 21 Ιούλη του 2013 υποβάλαμε αίτηση στον Ειδικό Γραμματέα Δασών και στον Γενικό Διευθυντή Δασών και τους ζητούσαμε να βγει εφαρμοστική εγκύκλιος, με την οποία να εφαρμοστούν οι αποφάσεις 32, 33 και 34/2013 του ΣτΕ, που αποκαθιστούν τον επιστημονικό ορισμό του δάσους, όπως ζητούσε και η Διεύθυνση Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος.
Με την απόφαση 32, που είναι η βασική, υιοθετείται ο επιστημονικός ορισμός του δάσους και της δασικής έκτασης και καταργούνται τα ποσοτικά κριτήρια στον καθορισμό της ελάχιστης έκτασης που απαιτείται για να χαρακτηριστεί μια έκταση είτε ως δάσος είτε ως δασική, όπως και τα ποσοτικά κριτήρια της συγκόμωσης, προκειμένου μια έκταση να χαρακτηριστεί είτε ως δάσος, είτε ως δασική, είτε ως χορτολιβαδική. Οπως έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, το ΣτΕ αποφάσισε επί μιας αίτησης ακυρώσεως, που υποβλήθηκε το 2005. Χρειάστηκε, δηλαδή, σχεδόν οχτώ χρόνια για να εκδώσει αυτή την απόφαση!
Στη διάρκεια αυτών των χρόνων πάρθηκαν μερικές αποφάσεις από την πολιτική ηγεσία σε ό,τι αφορά τον επιστημονικό ορισμό του δάσους και τα ποσοτικά κριτήρια. Συγκεκριμένα, στις 16 Φλεβάρη του 2010 δημοσιεύτηκε ο νόμος 3818, με τον οποίο καταργήθηκε η παράγραφος 3 του άρθρου 3 του νόμου 998/1979, που εισήγαγε ποσοτικά κριτήρια για τον καθορισμό της ελάχιστης έκτασης δάσους ή δασικής έκτασης και ποσοτικά κριτήρια συγκόμωσης για τον καθορισμό μιας έκτασης είτε ως δάσος, είτε ως δασική έκταση, είτε ως χορτολιβαδική έκταση.
Η κατάργηση των ποσοτικών κριτηρίων δεν κράτησε για πολύ καιρό. Σε διάστημα εννιά μηνών εκδόθηκε υπουργική απόφαση, με την οποία, όπως θα δούμε στη συνέχεια, επανήλθαν τα ποσοτικά κριτήρια της ελάχιστης έκτασης και της συγκόμωσης. Η απόφαση αυτή, με αριθμό πρωτοκόλλου 204262/4545, εκδόθηκε με απαίτηση της τότε υπουργού Τίνας Μπιρμπίλη και φέρει την υπογραφή του τότε υφυπουργού Αθ. Μωραΐτη. Για να εκδοθεί αυτή η απόφαση του Μωραΐτη έγιναν πολλές παρεμβάσεις από την Τ. Μπιρμπίλη, προκειμένου να καμφθούν οι νόμιμες αιτιάσεις των υπηρεσιακών παραγόντων ως προς το περιεχόμενό της.
Ας δούμε τι προέβλεπε αυτή η απόφαση:
«Θέμα: Οδηγίες εφαρμογής των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 3 νόμου 998/1979, όπως ισχύει.
Μετά την έναρξη ισχύος του ν. 3818/2010 (ΦΕΚ 17Α/16-2-2010) οι διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 3 ν.998/1979 έχουν ως εξής:
Παράγραφος 1
"Ως δάσος ή δασικό οικοσύστημα νοείται το οργανικό σύνολο άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό πάνω στην αναγκαία επιφάνεια του εδάφους…
Παράγραφος 2
Δασική έκταση υπάρχει όταν στο παραπάνω σύνολο η άγρια ξυλώδης βλάστηση υψηλή ή θαμνώδης είναι αραιά».
Αρχικά, πριν την αναθεώρηση του συντάγματος, δεν υπήρχε η φράση «πάνω στην αναγκαία επιφάνεια του εδάφους». Αυτή προστέθηκε με την αναθεώρηση του συντάγματος και εισήχθη ως ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 24. Το πρόβλημα με την απόφαση Μωραΐτη αρχίζει στη συνέχεια, με την προσθήκη διατάξεων που προστέθηκαν ως ερμηνευτική δήλωση των όρων «αναγκαία επιφάνεια εδάφους» και «αραιά δασική βλάστηση».
Συνεχίζει η απόφαση Μωραΐτη:
«Για την αναγκαία αντιμετώπιση και εφαρμογή των παραπάνω διατάξεων και ειδικότερα των όρων "αναγκαία επιφάνεια εδάφους" και "αραιά δασική βλάστηση" παρέχονται οι κάτωθι οδηγίες:
1. Αναγκαία επιφάνεια εδάφους
Ως "αναγκαία επιφάνεια του εδάφους" για την ύπαρξη δάσους ή δασικής έκτασης νοείται η ελάχιστη εδαφική έκταση που καλύπτεται από δασική βλάστηση (υψηλή ή θαμνώδη)… Τέτοια επιφάνεια θεωρείται η έχουσα μέγεθος λόχμης με ελάχιστο εμβαδόν επτακόσια τετραγωνικά μέτρα (700 τ.μ)
2.Αραιά δασική βλάστηση
…Συνεπώς οι εκτάσεις με βαθμό συγκόμωσης κάτω των 15% χαρακτηρίζονται χορτολιβαδικές των παρ. 6β ή 6γ άρθρου 3 ν. 998/79, από 15% έως 25% (15%<Ε<25%) χαρακτηρίζονται δασικές της παρ. 2 του άρθρου 3 ν. 998/79 και οι με βαθμό συγκόμωσης άνω του 25% χαρακτηρίζονται δάση της παραγράφου 1 του άρθρου 3 ν. 998/79.
Παρακαλούμε για την πιστή εφαρμογή της παρούσας» (η έμφαση δική μας).
Κάνοντας μια συγκριτική μελέτη της παραγράφου 3 του άρθρου 3 του νόμου 998/1979, όπως αυτή εισήχθη με το άρθρο 1 του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, με τις διατάξεις της απόφασης του Αθ. Μωραΐτη για την «αναγκαία επιφάνεια εδάφους» και την «αραιά δασική βλάστηση», διαπιστώνει κανείς ότι είναι ταυτόσημες στη φιλοσοφία, αφού καθιερώνουν ποσοτικά κριτήρια, ενώ διαφοροποιούνται μόνο στο ύψος των ποσοστών.
Αυτά βέβαια τα είχαμε υπόψη μας και δεν χρειαζόμαστε… μαθήματα από υπηρεσιακούς παράγοντες που έθεσαν σκοπό της ζωής τους να βοηθήσουν να περάσει ο στόχος της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΚΑ, που δεν είναι άλλος από το ξεπάτωμα του δασικού πλούτου της χώρας.
Ευνόητο είναι πως δεν νοείται εφαρμογή της απόφασης του ΣτΕ, αν δεν συνοδεύεται από την κατάργηση της απόφασης Μωραΐτη, που διατηρεί τα ποσοτικά κριτήρια και εισάγει τον όρο «αραιά δασική βλάστηση», αντί του όρου «αραιά άγρια ξυλώδης βλάστηση». Αυτή η διαφοροποίηση κάθε άλλο παρά αθώα είναι, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω. Κατά συνέπεια, παραμένει και γίνεται κάθε μέρα και πιο επιτακτικό το αίτημα να εφαρμοστούν άμεσα οι αποφάσεις του ΣτΕ, μέσω εφαρμοστικής εγκυκλίου και με την κατάργηση της απόφασης 204262/4545 του Αθ. Μωραΐτη.
Υπάρχει και συνέχεια, όμως. Στο νομοσχέδιο για την κωδικοποίηση της δασικής νομοθεσίας εισήχθη η παράγραφος 5α, με την οποία εισάγεται το ποσοτικό κριτήριο 15% στη συγκόμωση, προκειμένου μια έκταση δασική να χαρακτηριστεί ως «δημόσια γαία». Η εισαγωγή αυτής της παραγράφου αντιστρατεύεται ευθέως την απόφαση 32 του ΣτΕ και κατά συνέπεια πρέπει να απαλειφθεί.
Υπάρχει, όμως, και το σημαντικό ζήτημα των φρυγάνων. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για τη διαμόρφωση της ερμηνευτικής εγκυκλίου για τις παραγράφους 1 και 2 του νόμου 998/79, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί με το νόμο 3818/2010, το σχέδιο εγκυκλίου που είχε συνταχθεί κατέτασσε τις φρυγανώδεις εκτάσεις στις δασικές εκτάσεις. Αυτό το σχέδιο προκάλεσε τότε τη σφοδρή αντίδραση της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΚΑ, με επικεφαλής την Τ. Μπιρμπίλη, με αποτέλεσμα να αλλάξει η επιτροπή επεξεργασίας της εγκυκλίου και να φτιαχτεί το έκτρωμα της απόφασης που υπέγραψε ο Αθ. Μωραΐτης. Με το έκτρωμα αυτό αφαίρεσαν από τις δασικές εκτάσεις τις φρυγανώδεις, που αποτελούν συστατικό στοιχείο στο οργανικό σύνολο των άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό, με προφανή στόχο να τις παραδώσουν στην οικοπεδοποίηση και στις μπίζνες με πολυτελείς βίλες, πετρελαϊκές εγκαταστάσεις κτλ.
Τώρα, με την παρ. 5α του άρθρου 3 του νομοσχεδίου για τη μερική κωδικοποίηση της δασικής νομοθεσίας, ολοκληρώνεται το έγκλημα της παράδοσης 14,7 εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικών εκτάσεων στην τσιμεντοποίηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το φυσικό πλούτο της χώρας και το περιβάλλον.
Αυτό θα γίνει με την εξέταση από την επιτροπή του άρθρου 7 του νόμου 2308 του τεκμηρίου κυριότητας ή άλλων εμπράγματων δικαιωμάτων. Ολα αυτά τα χρόνια, η εταιρία «Κτηματολόγιο ΑΕ» έδωσε δείγματα γραφής για το πώς αντιμετωπίζει το δασικό πλούτο και το πώς χειρίζεται το τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου έναντι των διάφορων καταπατητών που εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες δασών και δασικών εκτάσεων. Σ’ αυτή τη συμπεριφορά της «Κτηματολόγιο ΑΕ» έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Η επίθεση που θα δεχτούν τα δάση και οι δασικές εκτάσεις θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, δεδομένου ότι με το νόμο 4164/2013 υποχρεώνεται το δημόσιο να δηλώνει τις εκτάσεις όπου ισχύει το τεκμήριο του δημοσίου. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες που έχουμε, τις οποίες προσπαθούμε να επιβεβαιώσουμε, γίνεται μεγάλη «σφαγή» στην περιουσία του δημοσίου προς όφελος των καταπατητών. Σ’ αυτό θα επανέλθουμε, αφού συγκεντρώσουμε τα στοιχεία που εξετάζουμε για να δούμε σε ποιο βαθμό και ποια έκταση επιβεβαιώνουν αυτή τη δράση της «Κτηματολόγιο ΑΕ».
Το ΣτΕ με την 32 απόφασή του έκρινε αντισυνταγματική μια ακόμη διάταξη. Αναφερόμαστε στην παράγραφο 6 του άρθρου 1 του νόμου 3147/2003, με την οποία τροποποιήθηκε η παράγραφος 3 του άρθρου 15 του νόμου 1734, σύμφωνα με την οποία από το 2003 έπρεπε πλέον μια έκταση να θεωρείται δάσος εάν η συγκόμωση ήταν μεγαλύτερη του 25%. Ομως, η παράγραφος 6 του άρθρου 1 του νόμου 3147/2003 καταργήθηκε με το νόμο 4061/2012, οπότε δεν τίθεται πλέον θέμα κατάργησή της. Ηταν λάθος μας που εγείραμε τέτοιο ζήτημα.
Τέλος, από το Δεκέμβρη του 2003 μέχρι σήμερα οι Πράξεις Χαρακτηρισμού και οι Δασικοί Χάρτες γίνονται αρχικά με τις διατάξεις του νόμου 3208 και στη συνέχεια με τις διατάξεις του νόμου 3818 και την απόφαση Μωραΐτη. Αυτό συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, με αποτέλεσμα να έχουν αποχαρακτηριστεί δάση και δασικές εκτάσεις. Επομένως παραμένει σε ισχύ και το αίτημα να ξανασυνταχθούν οι Δασικοί Χάρτες και να ξαναγίνουν οι Πράξεις Χαρακτηρισμού, δεδομένου ότι μέσω αυτών έχουν αποχαρακτηριστεί δάση και δασικές εκτάσεις.
Με την απόφαση 32, που είναι η βασική, υιοθετείται ο επιστημονικός ορισμός του δάσους και της δασικής έκτασης και καταργούνται τα ποσοτικά κριτήρια στον καθορισμό της ελάχιστης έκτασης που απαιτείται για να χαρακτηριστεί μια έκταση είτε ως δάσος είτε ως δασική, όπως και τα ποσοτικά κριτήρια της συγκόμωσης, προκειμένου μια έκταση να χαρακτηριστεί είτε ως δάσος, είτε ως δασική, είτε ως χορτολιβαδική. Οπως έχουμε γράψει κατ’ επανάληψη, το ΣτΕ αποφάσισε επί μιας αίτησης ακυρώσεως, που υποβλήθηκε το 2005. Χρειάστηκε, δηλαδή, σχεδόν οχτώ χρόνια για να εκδώσει αυτή την απόφαση!
Στη διάρκεια αυτών των χρόνων πάρθηκαν μερικές αποφάσεις από την πολιτική ηγεσία σε ό,τι αφορά τον επιστημονικό ορισμό του δάσους και τα ποσοτικά κριτήρια. Συγκεκριμένα, στις 16 Φλεβάρη του 2010 δημοσιεύτηκε ο νόμος 3818, με τον οποίο καταργήθηκε η παράγραφος 3 του άρθρου 3 του νόμου 998/1979, που εισήγαγε ποσοτικά κριτήρια για τον καθορισμό της ελάχιστης έκτασης δάσους ή δασικής έκτασης και ποσοτικά κριτήρια συγκόμωσης για τον καθορισμό μιας έκτασης είτε ως δάσος, είτε ως δασική έκταση, είτε ως χορτολιβαδική έκταση.
Η κατάργηση των ποσοτικών κριτηρίων δεν κράτησε για πολύ καιρό. Σε διάστημα εννιά μηνών εκδόθηκε υπουργική απόφαση, με την οποία, όπως θα δούμε στη συνέχεια, επανήλθαν τα ποσοτικά κριτήρια της ελάχιστης έκτασης και της συγκόμωσης. Η απόφαση αυτή, με αριθμό πρωτοκόλλου 204262/4545, εκδόθηκε με απαίτηση της τότε υπουργού Τίνας Μπιρμπίλη και φέρει την υπογραφή του τότε υφυπουργού Αθ. Μωραΐτη. Για να εκδοθεί αυτή η απόφαση του Μωραΐτη έγιναν πολλές παρεμβάσεις από την Τ. Μπιρμπίλη, προκειμένου να καμφθούν οι νόμιμες αιτιάσεις των υπηρεσιακών παραγόντων ως προς το περιεχόμενό της.
Ας δούμε τι προέβλεπε αυτή η απόφαση:
«Θέμα: Οδηγίες εφαρμογής των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 3 νόμου 998/1979, όπως ισχύει.
Μετά την έναρξη ισχύος του ν. 3818/2010 (ΦΕΚ 17Α/16-2-2010) οι διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 3 ν.998/1979 έχουν ως εξής:
Παράγραφος 1
"Ως δάσος ή δασικό οικοσύστημα νοείται το οργανικό σύνολο άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό πάνω στην αναγκαία επιφάνεια του εδάφους…
Παράγραφος 2
Δασική έκταση υπάρχει όταν στο παραπάνω σύνολο η άγρια ξυλώδης βλάστηση υψηλή ή θαμνώδης είναι αραιά».
Αρχικά, πριν την αναθεώρηση του συντάγματος, δεν υπήρχε η φράση «πάνω στην αναγκαία επιφάνεια του εδάφους». Αυτή προστέθηκε με την αναθεώρηση του συντάγματος και εισήχθη ως ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 24. Το πρόβλημα με την απόφαση Μωραΐτη αρχίζει στη συνέχεια, με την προσθήκη διατάξεων που προστέθηκαν ως ερμηνευτική δήλωση των όρων «αναγκαία επιφάνεια εδάφους» και «αραιά δασική βλάστηση».
Συνεχίζει η απόφαση Μωραΐτη:
«Για την αναγκαία αντιμετώπιση και εφαρμογή των παραπάνω διατάξεων και ειδικότερα των όρων "αναγκαία επιφάνεια εδάφους" και "αραιά δασική βλάστηση" παρέχονται οι κάτωθι οδηγίες:
1. Αναγκαία επιφάνεια εδάφους
Ως "αναγκαία επιφάνεια του εδάφους" για την ύπαρξη δάσους ή δασικής έκτασης νοείται η ελάχιστη εδαφική έκταση που καλύπτεται από δασική βλάστηση (υψηλή ή θαμνώδη)… Τέτοια επιφάνεια θεωρείται η έχουσα μέγεθος λόχμης με ελάχιστο εμβαδόν επτακόσια τετραγωνικά μέτρα (700 τ.μ)
2.Αραιά δασική βλάστηση
…Συνεπώς οι εκτάσεις με βαθμό συγκόμωσης κάτω των 15% χαρακτηρίζονται χορτολιβαδικές των παρ. 6β ή 6γ άρθρου 3 ν. 998/79, από 15% έως 25% (15%<Ε<25%) χαρακτηρίζονται δασικές της παρ. 2 του άρθρου 3 ν. 998/79 και οι με βαθμό συγκόμωσης άνω του 25% χαρακτηρίζονται δάση της παραγράφου 1 του άρθρου 3 ν. 998/79.
Παρακαλούμε για την πιστή εφαρμογή της παρούσας» (η έμφαση δική μας).
Κάνοντας μια συγκριτική μελέτη της παραγράφου 3 του άρθρου 3 του νόμου 998/1979, όπως αυτή εισήχθη με το άρθρο 1 του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, με τις διατάξεις της απόφασης του Αθ. Μωραΐτη για την «αναγκαία επιφάνεια εδάφους» και την «αραιά δασική βλάστηση», διαπιστώνει κανείς ότι είναι ταυτόσημες στη φιλοσοφία, αφού καθιερώνουν ποσοτικά κριτήρια, ενώ διαφοροποιούνται μόνο στο ύψος των ποσοστών.
Αυτά βέβαια τα είχαμε υπόψη μας και δεν χρειαζόμαστε… μαθήματα από υπηρεσιακούς παράγοντες που έθεσαν σκοπό της ζωής τους να βοηθήσουν να περάσει ο στόχος της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΚΑ, που δεν είναι άλλος από το ξεπάτωμα του δασικού πλούτου της χώρας.
Ευνόητο είναι πως δεν νοείται εφαρμογή της απόφασης του ΣτΕ, αν δεν συνοδεύεται από την κατάργηση της απόφασης Μωραΐτη, που διατηρεί τα ποσοτικά κριτήρια και εισάγει τον όρο «αραιά δασική βλάστηση», αντί του όρου «αραιά άγρια ξυλώδης βλάστηση». Αυτή η διαφοροποίηση κάθε άλλο παρά αθώα είναι, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω. Κατά συνέπεια, παραμένει και γίνεται κάθε μέρα και πιο επιτακτικό το αίτημα να εφαρμοστούν άμεσα οι αποφάσεις του ΣτΕ, μέσω εφαρμοστικής εγκυκλίου και με την κατάργηση της απόφασης 204262/4545 του Αθ. Μωραΐτη.
Υπάρχει και συνέχεια, όμως. Στο νομοσχέδιο για την κωδικοποίηση της δασικής νομοθεσίας εισήχθη η παράγραφος 5α, με την οποία εισάγεται το ποσοτικό κριτήριο 15% στη συγκόμωση, προκειμένου μια έκταση δασική να χαρακτηριστεί ως «δημόσια γαία». Η εισαγωγή αυτής της παραγράφου αντιστρατεύεται ευθέως την απόφαση 32 του ΣτΕ και κατά συνέπεια πρέπει να απαλειφθεί.
Υπάρχει, όμως, και το σημαντικό ζήτημα των φρυγάνων. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για τη διαμόρφωση της ερμηνευτικής εγκυκλίου για τις παραγράφους 1 και 2 του νόμου 998/79, όπως αυτές είχαν διαμορφωθεί με το νόμο 3818/2010, το σχέδιο εγκυκλίου που είχε συνταχθεί κατέτασσε τις φρυγανώδεις εκτάσεις στις δασικές εκτάσεις. Αυτό το σχέδιο προκάλεσε τότε τη σφοδρή αντίδραση της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΚΑ, με επικεφαλής την Τ. Μπιρμπίλη, με αποτέλεσμα να αλλάξει η επιτροπή επεξεργασίας της εγκυκλίου και να φτιαχτεί το έκτρωμα της απόφασης που υπέγραψε ο Αθ. Μωραΐτης. Με το έκτρωμα αυτό αφαίρεσαν από τις δασικές εκτάσεις τις φρυγανώδεις, που αποτελούν συστατικό στοιχείο στο οργανικό σύνολο των άγριων φυτών με ξυλώδη κορμό, με προφανή στόχο να τις παραδώσουν στην οικοπεδοποίηση και στις μπίζνες με πολυτελείς βίλες, πετρελαϊκές εγκαταστάσεις κτλ.
Τώρα, με την παρ. 5α του άρθρου 3 του νομοσχεδίου για τη μερική κωδικοποίηση της δασικής νομοθεσίας, ολοκληρώνεται το έγκλημα της παράδοσης 14,7 εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικών εκτάσεων στην τσιμεντοποίηση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το φυσικό πλούτο της χώρας και το περιβάλλον.
Αυτό θα γίνει με την εξέταση από την επιτροπή του άρθρου 7 του νόμου 2308 του τεκμηρίου κυριότητας ή άλλων εμπράγματων δικαιωμάτων. Ολα αυτά τα χρόνια, η εταιρία «Κτηματολόγιο ΑΕ» έδωσε δείγματα γραφής για το πώς αντιμετωπίζει το δασικό πλούτο και το πώς χειρίζεται το τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου έναντι των διάφορων καταπατητών που εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες δασών και δασικών εκτάσεων. Σ’ αυτή τη συμπεριφορά της «Κτηματολόγιο ΑΕ» έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Η επίθεση που θα δεχτούν τα δάση και οι δασικές εκτάσεις θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, δεδομένου ότι με το νόμο 4164/2013 υποχρεώνεται το δημόσιο να δηλώνει τις εκτάσεις όπου ισχύει το τεκμήριο του δημοσίου. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες που έχουμε, τις οποίες προσπαθούμε να επιβεβαιώσουμε, γίνεται μεγάλη «σφαγή» στην περιουσία του δημοσίου προς όφελος των καταπατητών. Σ’ αυτό θα επανέλθουμε, αφού συγκεντρώσουμε τα στοιχεία που εξετάζουμε για να δούμε σε ποιο βαθμό και ποια έκταση επιβεβαιώνουν αυτή τη δράση της «Κτηματολόγιο ΑΕ».
Το ΣτΕ με την 32 απόφασή του έκρινε αντισυνταγματική μια ακόμη διάταξη. Αναφερόμαστε στην παράγραφο 6 του άρθρου 1 του νόμου 3147/2003, με την οποία τροποποιήθηκε η παράγραφος 3 του άρθρου 15 του νόμου 1734, σύμφωνα με την οποία από το 2003 έπρεπε πλέον μια έκταση να θεωρείται δάσος εάν η συγκόμωση ήταν μεγαλύτερη του 25%. Ομως, η παράγραφος 6 του άρθρου 1 του νόμου 3147/2003 καταργήθηκε με το νόμο 4061/2012, οπότε δεν τίθεται πλέον θέμα κατάργησή της. Ηταν λάθος μας που εγείραμε τέτοιο ζήτημα.
Τέλος, από το Δεκέμβρη του 2003 μέχρι σήμερα οι Πράξεις Χαρακτηρισμού και οι Δασικοί Χάρτες γίνονται αρχικά με τις διατάξεις του νόμου 3208 και στη συνέχεια με τις διατάξεις του νόμου 3818 και την απόφαση Μωραΐτη. Αυτό συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, με αποτέλεσμα να έχουν αποχαρακτηριστεί δάση και δασικές εκτάσεις. Επομένως παραμένει σε ισχύ και το αίτημα να ξανασυνταχθούν οι Δασικοί Χάρτες και να ξαναγίνουν οι Πράξεις Χαρακτηρισμού, δεδομένου ότι μέσω αυτών έχουν αποχαρακτηριστεί δάση και δασικές εκτάσεις.
Γεράσιμος Λιόντος
πηγή: ΚΟΝΤΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
*** Τα ανώνυμα σχόλια δεν θα δημοσιεύονται πάντα. ***