Οι αναγνώστες της «Κόντρας» γνωρίζουν τον αγώνα που δώσαμε μόνοι μας, τόσο πριν όσο και μετά τη δημοσιοποίηση της απόφασης 32/8.1.2013 της Ολομέλειας του ΣτΕ, με την οποία αποκαθίσταται ο επιστημονικός ορισμός του Δάσους, για να αναγκαστεί ο αναπληρωτής υπουργός ΠΕΚΑ Ν.Ταγαράς να την αποδεχτεί και να τη δημοσιοποιήσει στη Διαύγεια. Θυμίζουμε εν συντομία, ότι η απόφαση 32/2013 του ΣτΕ εκδόθηκε στις 8.1.2013, ο Ν. Ταγαράς την έκανε δεκτή στις 12.5.2014 και «ανέβηκε» στη Διαύγεια στις 16.5.2014. Πέρασαν δεκαέξι μήνες και οκτώ μέρες για να δεήσει η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ να αποδεχτεί μια τόσο σημαντική απόφαση. Αναγκάστηκε να τη δεχτεί, γιατί της ασκήσαμε αφόρητη πίεση και δεν είχε άλλα περιθώρια, δεδομένου ότι οι αποφάσεις του ΣτΕ πρέπει να εφαρμόζονται υποχρεωτικά από τη δημόσια διοίκηση.
Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ περιορίστηκε απλά στην αποδοχή της απόφασης του ΣτΕ, ενώ από τις πρώτες κιόλας μέρες μετά την αποδοχή έκανε τα πάντα για να μην εφαρμοστεί. Στις 16 Μάη, που η απόφαση Ταγαρά δημοσιεύτηκε στη Διαύγεια, έπρεπε να αποσταλεί στις Γενικές Διευθύνσεις Δασών των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, για να την προωθήσουν στις Διευθύνσεις Δασών των νομών τους προκειμένου να την εφαρμόσουν. Διαπιστώσαμε, όμως, ότι μέχρι τις 28 Μάη η απόφαση Ταγαρά δεν είχε σταλεί στις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις. Ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος δικαιολόγησε την καθυστέρηση ισχυριζόμενος ότι… παράπεσε στο κεντρικό πρωτόκολλο της Γενικής Διεύθυνσης Δασών.
Καταλογίσαμε τότε σ’ αυτόν και στον τμηματάρχη της Διεύθυνσης Δασικών Χαρτών υστεροβουλία, γιατί έκαναν τα πάντα για να μην εφαρμοστεί η απόφαση Ταγαρά από τις Διευθύνσεις Δασών των νομών. Ο πρώτος για να μη γίνονται οι Πράξεις Χαρακτηρισμού σύμφωνα με την απόφαση 32 του ΣτΕ, και ο δεύτερος, που ουσιαστικά είναι ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δασικών Χαρτών, για να μην καταρτίζονται οι Δασικοί Χάρτες σύμφωνα με την απόφαση 32 του ΣτΕ και για να μην εντάσσονται τα φρύγανα, που είναι δασικές εκτάσεις, στους δασικούς χάρτες και έτσι τα φρύγανα που βρίσκονται στις περιοχές όπου δεν ισχύει το τεκμήριο του δημοσίου να συνεχίσουν να αποτελούν βορά για τους μεγαλοκατασκευαστές που θέλουν να χτίσουν πολυτελείς βίλες και να βγάζουν τεράστια κέρδη. Οι φρυγανικές εκτάσεις αποτελούν σημαντικό κομμάτι στη δασοβιοκοινότητα και προσφέρουν σημαντική βοήθεια στο περιβάλλον, ιδιαίτερα στις περιοχές που αντιμετωπίζουν έντονη λειψυδρία.
Οι υπηρεσιακοί αυτοί παράγοντες δρούσαν υπό την άμεση καθοδήγηση του Ειδικού Γραμματέα Δασών, που στην υπηρεσιακή του καριέρα λειτούργησε ως άτομο ειδικών αποστολών, τις οποίες του ανέθεταν είτε η πολιτική ηγεσία των υπουργείων Γεωργίας και Περιβάλλοντος είτε υψηλόβαθμοι υπηρεσιακοί παράγοντες. Ως δασάρχης στην Πάρνηθα είχε φτάσει στο σημείο να εισηγηθεί στην αρμόδια Διεύθυνση Δασών την κατασκευή Σαρακατσάνικης Στάνης στον Πυρήνα της Πάρνηθας, γιατί αυτό απαιτούσε ο τότε υπουργός Περιβάλλοντος Γ. Σουφλιάς.
Η εκτίμησή μας ότι οι υπηρεσιακοί παράγοντες «έπαιζαν καθυστέρηση» για να μην εφαρμοστεί ποτέ η απόφαση 32 του ΣτΕ επιβεβαιώθηκε, πρώτον από την απόφαση 2257 του Ε’ Τμήματος του ΣτΕ, που δημοσιοποιήθηκε στις 18 Ιούνη του 2014, και δεύτερον από το νόμο 4280/2014, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 8 Αυγούστου.
Με το νόμο 3818/2010 καταργήθηκαν οι παράγραφοι του άρθρου 1 του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, με τις οποίες εισαγόταν στο βασικό δασικό νόμο 998/1979 αριθμητικά δεδομένα, τόσο για το χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής όσο και για την ελάχιστη συγκόμωση προκειμένου να χαρακτηριστεί ως δάσος ή ως δασική έκταση. Μέχρι το Δεκέμβρη του 2003, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ ο δασοκτόνος νόμος, τα αριθμητικά δεδομένα είχαν επιβληθεί με μια εγκύκλιο του Μάρτη του 1980. Στην εγκύκλιο αυτή είχε συμπεριληφθεί μια καθ’ υπαγόρευση γνωμοδότηση του Τεχνικού Συμβουλίου Δασών, με την οποία τα φρυγανώδη εδάφη αποχαρακτηρίστηκαν από δασικές εκτάσεις.
Το 2010, όμως, συγκροτήθηκε μια επιτροπή από υπηρεσιακούς παράγοντες, η οποία συνέταξε εγκύκλιο με την οποία τα φρυγανώδη εντάσσονταν στις δασικές εκτάσεις. Αυτή η εγκύκλιος ενόχλησε τόσο την τότε υπουργό Περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη όσο και τον Ειδικό Γραμματέα Δασών. Αυτοί απέρριψαν το σχέδιο της εγκυκλίου και συγκρότησαν νέα επιτροπή, η οποία εξέδωσε την εγκύκλιο 204262/4545/23.11.2010, την οποία υπέγραψε ο τότε υφυπουργός Περιβάλλοντος Αθ. Μωραΐτης. Με την εγκύκλιο αυτή εισάγονταν αριθμητικά δεδομένα, πρώτον ελάχιστου εμβαδού προκειμένου μια έκταση να χαρακτηριστεί ως δάσος ή ως δασική και, δεύτερον της συγκόμωσης που απαιτείται προκειμένου να χαρακτηριστεί μια έκταση ως δάσος ή ως δασική. Ακόμη, συνεχιζόταν ο αποχαρακτηρισμός των φρυγανικών εκτάσεων ως δασικών, προς όφελος τόσο του μεγάλου κεφαλαίου που επενδύει στην κατασκευή πολυτελών βιλών όσο και των μεγαλοκαπιταλιστών που θέλουν να κατοικούν σε τέτοιες βίλες.
Εναντίον αυτής της απόφασης έκανε προσφυγή στο ΣτΕ ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, ο οποίος παρέστη με το συνήγορο Δήμο Νικόπουλο. Η υπόθεση εκδικάστηκε δημόσια στο Ε’ Τμήμα του ΣτΕ στις 23.1.2013 και η απόφαση δημοσιεύτηκε στις 18.6.2014. Θυμίζουμε ότι η απόφαση 32 του ΣτΕ δημοσιοποιήθηκε στις 8.1.2013. Η απόφαση αυτή ήταν και είναι ιστορική, γιατί για πρώτη φορά αποκαταστάθηκε ο επιστημονικός ορισμός του Δάσους, κάτι που αποτελούσε πάγιο αίτημα του κινήματος των δασολόγων, διότι με την εφαρμογή του θα προστατευθεί ο δασικός πλούτος της χώρας. Καταργούνται τα αριθμητικά δεδομένα του ελάχιστου εμβαδού και της συγκόμωσης για τον καθορισμό της έκτασης ως δασικής ή δάσους και χαρακτηρίζονται, για μια ακόμη φορά, τα φρυγανώδη εδάφη ως δασικές εκτάσεις.
Το πιο λογικό και το σύννομο θα ήταν το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ να κάνει δεκτή την αίτηση του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, να καταργήσει την εγκύκλιο Μωραΐτη και να επαναβεβαιώσει την απόφαση 32/2013 της Ολομέλειας του ΣτΕ. Και μάλιστα, να εκδώσει την απόφαση σύντομα. Αυτό το λέμε γιατί το ΣτΕ χρειάστηκε 14 χρόνια από την έκδοση της απόφασης 27 του ΑΕΔ (Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο) για να επαναβεβαιώσει αυτή την απόφαση που ήταν υπέρ του επιστημονικού ορισμού του Δάσους. Μια απόφαση που πέρασε από πολλά κύματα δασοκτόνων νόμων. Με τη μη εφαρμογή της απόφασης 27 του ΑΕΔ αποχαρακτηρίστηκε σημαντικό τμήμα των δασών και των δασικών εκτάσεων της χώρας μας. Το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ, όμως, σε συμφωνία με τον πρόεδρο του ΣτΕ και τους υπουργό και αναπληρωτή υπουργό Περιβάλλοντος, κρατούσε στο συρτάρι την απόφαση αυτή, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή ως πολιορκητικό κριό για την αποψίλωση και κατάργηση της απόφασης 32/2013. Το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ εξέδωσε την απόφασή του αυτή στις 18.6.2014, ένα μήνα πριν από την κατάθεση του στη Βουλή του πιο πρόσφατου δασοκτόνου νομοσχεδίου, που μετά την ψήφισή του αποτελεί το νόμο 4280/2014, η οποία έγινε στις 17.7.2014, γιατί ήθελε να χρησιμοποιηθεί μαζί μ’ αυτό το νόμο ως πολιορκητικός κριός κατάργησης, εμμέσως πλην σαφώς, της απόφασης 32/2013.
Με την απόφαση 2257/2014 του Ε’ Τμήματος απορρίπτεται ως απαράδεκτη η αίτηση ακύρωσης της απόφασης Μωραΐτη, ενώ καταργείται επί της ουσίας η απόφαση 32/2013, αφού επαναφέρονται τα αριθμητικά δεδομένα. Το ΣτΕ θέλει να μας πείσει ότι μπορούν να συνυπάρξουν αυτές οι αποφάσεις, ενώ είναι συγκρουόμενες και αλληλοαποκλειόμενες.
Η τακτική της συνύπαρξης δύο συγκρουόμενων αποφάσεων επιλέχτηκε για δύο σοβαρούς λόγους:
Πρώτον, γιατί εάν με την απόφαση του Ε’ Τμήματος απορριπτόταν ευθέως η 32/2013, η απόφαση θα έπρεπε να παραπεμφθεί στην Ολομέλεια του ΣτΕ, γιατί η απόφαση 32/2013 είναι της Ολομέλειας και η πρακτική του ΣτΕ στις περιπτώσεις που εξετάζονται ζητήματα όπως ο επιστημονικός ορισμός του Δάσους είναι οι αποφάσεις των Τμημάτων να παραπέμπονται στην Ολομέλεια.
Δεύτερον, για να δοθεί αυτή η απόφαση στην επιτροπή που συγκρότησε το Σεπτέμβρη ο Ειδικός Γραμματέας Δασών για να ετοιμάσει σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, με το οποίο εμμέσως πλην σαφώς θα επανεισαχθούν στο νόμο αριθμητικά δεδομένα και θα καταργηθεί η απόφαση 32/2013 του ΣτΕ (το ΠΔ προβλέπεται από το δασοκτόνο νόμο 4280/2014). Για την επιτροπή αυτή θα μιλήσουμε την επόμενη βδομάδα.
Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ περιορίστηκε απλά στην αποδοχή της απόφασης του ΣτΕ, ενώ από τις πρώτες κιόλας μέρες μετά την αποδοχή έκανε τα πάντα για να μην εφαρμοστεί. Στις 16 Μάη, που η απόφαση Ταγαρά δημοσιεύτηκε στη Διαύγεια, έπρεπε να αποσταλεί στις Γενικές Διευθύνσεις Δασών των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, για να την προωθήσουν στις Διευθύνσεις Δασών των νομών τους προκειμένου να την εφαρμόσουν. Διαπιστώσαμε, όμως, ότι μέχρι τις 28 Μάη η απόφαση Ταγαρά δεν είχε σταλεί στις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις. Ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Προστασίας Δασών και Φυσικού Περιβάλλοντος δικαιολόγησε την καθυστέρηση ισχυριζόμενος ότι… παράπεσε στο κεντρικό πρωτόκολλο της Γενικής Διεύθυνσης Δασών.
Καταλογίσαμε τότε σ’ αυτόν και στον τμηματάρχη της Διεύθυνσης Δασικών Χαρτών υστεροβουλία, γιατί έκαναν τα πάντα για να μην εφαρμοστεί η απόφαση Ταγαρά από τις Διευθύνσεις Δασών των νομών. Ο πρώτος για να μη γίνονται οι Πράξεις Χαρακτηρισμού σύμφωνα με την απόφαση 32 του ΣτΕ, και ο δεύτερος, που ουσιαστικά είναι ο προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δασικών Χαρτών, για να μην καταρτίζονται οι Δασικοί Χάρτες σύμφωνα με την απόφαση 32 του ΣτΕ και για να μην εντάσσονται τα φρύγανα, που είναι δασικές εκτάσεις, στους δασικούς χάρτες και έτσι τα φρύγανα που βρίσκονται στις περιοχές όπου δεν ισχύει το τεκμήριο του δημοσίου να συνεχίσουν να αποτελούν βορά για τους μεγαλοκατασκευαστές που θέλουν να χτίσουν πολυτελείς βίλες και να βγάζουν τεράστια κέρδη. Οι φρυγανικές εκτάσεις αποτελούν σημαντικό κομμάτι στη δασοβιοκοινότητα και προσφέρουν σημαντική βοήθεια στο περιβάλλον, ιδιαίτερα στις περιοχές που αντιμετωπίζουν έντονη λειψυδρία.
Οι υπηρεσιακοί αυτοί παράγοντες δρούσαν υπό την άμεση καθοδήγηση του Ειδικού Γραμματέα Δασών, που στην υπηρεσιακή του καριέρα λειτούργησε ως άτομο ειδικών αποστολών, τις οποίες του ανέθεταν είτε η πολιτική ηγεσία των υπουργείων Γεωργίας και Περιβάλλοντος είτε υψηλόβαθμοι υπηρεσιακοί παράγοντες. Ως δασάρχης στην Πάρνηθα είχε φτάσει στο σημείο να εισηγηθεί στην αρμόδια Διεύθυνση Δασών την κατασκευή Σαρακατσάνικης Στάνης στον Πυρήνα της Πάρνηθας, γιατί αυτό απαιτούσε ο τότε υπουργός Περιβάλλοντος Γ. Σουφλιάς.
Η εκτίμησή μας ότι οι υπηρεσιακοί παράγοντες «έπαιζαν καθυστέρηση» για να μην εφαρμοστεί ποτέ η απόφαση 32 του ΣτΕ επιβεβαιώθηκε, πρώτον από την απόφαση 2257 του Ε’ Τμήματος του ΣτΕ, που δημοσιοποιήθηκε στις 18 Ιούνη του 2014, και δεύτερον από το νόμο 4280/2014, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ στις 8 Αυγούστου.
Η απόφαση 2257/18.6.2014 του Ε’ Τμήματος του ΣτΕ
Με το νόμο 3818/2010 καταργήθηκαν οι παράγραφοι του άρθρου 1 του δασοκτόνου νόμου 3208/2003, με τις οποίες εισαγόταν στο βασικό δασικό νόμο 998/1979 αριθμητικά δεδομένα, τόσο για το χαρακτηρισμό μιας έκτασης ως δασικής όσο και για την ελάχιστη συγκόμωση προκειμένου να χαρακτηριστεί ως δάσος ή ως δασική έκταση. Μέχρι το Δεκέμβρη του 2003, που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ ο δασοκτόνος νόμος, τα αριθμητικά δεδομένα είχαν επιβληθεί με μια εγκύκλιο του Μάρτη του 1980. Στην εγκύκλιο αυτή είχε συμπεριληφθεί μια καθ’ υπαγόρευση γνωμοδότηση του Τεχνικού Συμβουλίου Δασών, με την οποία τα φρυγανώδη εδάφη αποχαρακτηρίστηκαν από δασικές εκτάσεις.
Το 2010, όμως, συγκροτήθηκε μια επιτροπή από υπηρεσιακούς παράγοντες, η οποία συνέταξε εγκύκλιο με την οποία τα φρυγανώδη εντάσσονταν στις δασικές εκτάσεις. Αυτή η εγκύκλιος ενόχλησε τόσο την τότε υπουργό Περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη όσο και τον Ειδικό Γραμματέα Δασών. Αυτοί απέρριψαν το σχέδιο της εγκυκλίου και συγκρότησαν νέα επιτροπή, η οποία εξέδωσε την εγκύκλιο 204262/4545/23.11.2010, την οποία υπέγραψε ο τότε υφυπουργός Περιβάλλοντος Αθ. Μωραΐτης. Με την εγκύκλιο αυτή εισάγονταν αριθμητικά δεδομένα, πρώτον ελάχιστου εμβαδού προκειμένου μια έκταση να χαρακτηριστεί ως δάσος ή ως δασική και, δεύτερον της συγκόμωσης που απαιτείται προκειμένου να χαρακτηριστεί μια έκταση ως δάσος ή ως δασική. Ακόμη, συνεχιζόταν ο αποχαρακτηρισμός των φρυγανικών εκτάσεων ως δασικών, προς όφελος τόσο του μεγάλου κεφαλαίου που επενδύει στην κατασκευή πολυτελών βιλών όσο και των μεγαλοκαπιταλιστών που θέλουν να κατοικούν σε τέτοιες βίλες.
Εναντίον αυτής της απόφασης έκανε προσφυγή στο ΣτΕ ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, ο οποίος παρέστη με το συνήγορο Δήμο Νικόπουλο. Η υπόθεση εκδικάστηκε δημόσια στο Ε’ Τμήμα του ΣτΕ στις 23.1.2013 και η απόφαση δημοσιεύτηκε στις 18.6.2014. Θυμίζουμε ότι η απόφαση 32 του ΣτΕ δημοσιοποιήθηκε στις 8.1.2013. Η απόφαση αυτή ήταν και είναι ιστορική, γιατί για πρώτη φορά αποκαταστάθηκε ο επιστημονικός ορισμός του Δάσους, κάτι που αποτελούσε πάγιο αίτημα του κινήματος των δασολόγων, διότι με την εφαρμογή του θα προστατευθεί ο δασικός πλούτος της χώρας. Καταργούνται τα αριθμητικά δεδομένα του ελάχιστου εμβαδού και της συγκόμωσης για τον καθορισμό της έκτασης ως δασικής ή δάσους και χαρακτηρίζονται, για μια ακόμη φορά, τα φρυγανώδη εδάφη ως δασικές εκτάσεις.
Το πιο λογικό και το σύννομο θα ήταν το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ να κάνει δεκτή την αίτηση του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, να καταργήσει την εγκύκλιο Μωραΐτη και να επαναβεβαιώσει την απόφαση 32/2013 της Ολομέλειας του ΣτΕ. Και μάλιστα, να εκδώσει την απόφαση σύντομα. Αυτό το λέμε γιατί το ΣτΕ χρειάστηκε 14 χρόνια από την έκδοση της απόφασης 27 του ΑΕΔ (Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο) για να επαναβεβαιώσει αυτή την απόφαση που ήταν υπέρ του επιστημονικού ορισμού του Δάσους. Μια απόφαση που πέρασε από πολλά κύματα δασοκτόνων νόμων. Με τη μη εφαρμογή της απόφασης 27 του ΑΕΔ αποχαρακτηρίστηκε σημαντικό τμήμα των δασών και των δασικών εκτάσεων της χώρας μας. Το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ, όμως, σε συμφωνία με τον πρόεδρο του ΣτΕ και τους υπουργό και αναπληρωτή υπουργό Περιβάλλοντος, κρατούσε στο συρτάρι την απόφαση αυτή, προκειμένου να τη χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή ως πολιορκητικό κριό για την αποψίλωση και κατάργηση της απόφασης 32/2013. Το Ε’ Τμήμα του ΣτΕ εξέδωσε την απόφασή του αυτή στις 18.6.2014, ένα μήνα πριν από την κατάθεση του στη Βουλή του πιο πρόσφατου δασοκτόνου νομοσχεδίου, που μετά την ψήφισή του αποτελεί το νόμο 4280/2014, η οποία έγινε στις 17.7.2014, γιατί ήθελε να χρησιμοποιηθεί μαζί μ’ αυτό το νόμο ως πολιορκητικός κριός κατάργησης, εμμέσως πλην σαφώς, της απόφασης 32/2013.
Με την απόφαση 2257/2014 του Ε’ Τμήματος απορρίπτεται ως απαράδεκτη η αίτηση ακύρωσης της απόφασης Μωραΐτη, ενώ καταργείται επί της ουσίας η απόφαση 32/2013, αφού επαναφέρονται τα αριθμητικά δεδομένα. Το ΣτΕ θέλει να μας πείσει ότι μπορούν να συνυπάρξουν αυτές οι αποφάσεις, ενώ είναι συγκρουόμενες και αλληλοαποκλειόμενες.
Η τακτική της συνύπαρξης δύο συγκρουόμενων αποφάσεων επιλέχτηκε για δύο σοβαρούς λόγους:
Πρώτον, γιατί εάν με την απόφαση του Ε’ Τμήματος απορριπτόταν ευθέως η 32/2013, η απόφαση θα έπρεπε να παραπεμφθεί στην Ολομέλεια του ΣτΕ, γιατί η απόφαση 32/2013 είναι της Ολομέλειας και η πρακτική του ΣτΕ στις περιπτώσεις που εξετάζονται ζητήματα όπως ο επιστημονικός ορισμός του Δάσους είναι οι αποφάσεις των Τμημάτων να παραπέμπονται στην Ολομέλεια.
Δεύτερον, για να δοθεί αυτή η απόφαση στην επιτροπή που συγκρότησε το Σεπτέμβρη ο Ειδικός Γραμματέας Δασών για να ετοιμάσει σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, με το οποίο εμμέσως πλην σαφώς θα επανεισαχθούν στο νόμο αριθμητικά δεδομένα και θα καταργηθεί η απόφαση 32/2013 του ΣτΕ (το ΠΔ προβλέπεται από το δασοκτόνο νόμο 4280/2014). Για την επιτροπή αυτή θα μιλήσουμε την επόμενη βδομάδα.
Γεράσιμος Λιόντος
Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
*** Τα ανώνυμα σχόλια δεν θα δημοσιεύονται πάντα. ***